Co się stało z Polską?

Do Święta Niepodległości (11 listopada) jeszcze szmat czasu, a już media martwią się, czy będzie źle, czy jeszcze gorzej.

Organizatorzy Marszu Niepodległości zapowiadają, że w tym roku będzie ich cztery razy więcej. "Rzeczpospolita" nie wątpi: "Będzie jeszcze bardziej gorąco".

W ubiegłym roku starły się środowiska endeckie z kontrmarszem lewicy (a przynajmniej z próbą zablokowania). Jedna wielka chryja i lament po wszystkich stronach.

W tym roku ma być gorzej. Różnice się powiększyły, by nie rzec: wyostrzyły. Prezydent Komorowski w ubiegłym roku zapowiadał: "Będzie lepiej", Marsz Niepodległości zorganizowany zostanie pod jego patronatem.

Nic z tego nie wyszło. Samopas pójdzie sobie endecki marsz, a środowiska lewicowe zapowiedziały, że nie popuszczą. No pasaran! Co to oznacza? Może oznaczać wszystko, włącznie z bitwą uliczną.

Już nie należy zadawać pytania: "Co z tą Polską?"

Obecnie pytanie brzmi: "Co się stało z Polską?"

Co się stało z tobą, z nim, z tobą też, o - jeszcze z tobą i ze mną? Co się stało z nami? Bo to my - ty i ty, on i  ja - tworzymy tę Polskę.

To my ją rozpieprzamy. Żaden Niemiec, Rusek.

Może nie wskazywać, że "oni" są winni. My też jesteśmy winni rozpirzania kraju, Polski. My to aniołki, a oni diabły? My mamy rację, a oni kłamią?

Może racja jest wspólna? My ustąpimy, oni ustąpią. W końcu się okaże, że o wszystkim mamy takie same pojęcia, a różnice tylko nas ubarwiają, stajemy się bogatsi.

Może stan Polski należy zacząć od najmniejszej policzalności kraju, od: ja.

Ja ustąpię, ja nie muszę mieć racji. W innym wypadku będzie: ja mam rację, on będzie miał tym bardziej i połączy nas (ja i jego) barykada, tylko że będziemy po jej dwóch stronach. A wówczas tylko naparzanie.

Tego chcemy? Gorącego kraju, a nie różnorodności życia? Barwności, samorealizacji, tolerancji?

Zacznijmy od siebie, byle szczerze, bo rozpirzy nam się niepodległa Polska.